
ریختن زباله و تخریب طبیعت صنعت گردشگری را به چالش می کشد .
انسان در دل طبیعت متولد می شود، در دامان محیط زیست زندگی می کند و در آن میمیرد. هیچچیزی در دنیا بیشتر از محیط زیست برای بشر اهمیت ندارد. از سوی دیگر، طبیعت جلوه حضور خداست و احترام به طبیعت و موجوداتش نیز به معنای احترام به خداوند است.
با توجه به اهمیت نکات گفته شده سوالی که پیش می آید این است که چقدر به عنوان یک فرد مسئولیتپذیر در برابر سلامت و حفظ محیط زیست، وظایف انسانی خویش را بهدرستی انجام دادهایم؟
آیا ما به محیط زیست به عنوان مکان حیات آیندهی فرزندانمان نگاهی هرچند کوتاه انداختهایم؟ آیا تا کنون از آلودگیهای دستساخته خود، جلوگیری کردهایم؟ اگر سیر آلودگی محیط زیست به این گونهی سرسامآور پیش برود، آیا شما نگران آینده فرزندانتان نیستید؟رها سازی زباله در طبیعت چه بر سر ما و محیط زیست می آورد .
اگر اهل طبیعت و گردش در آن باشید قطعا تا به حال با صحنه های دلخراش انواع پلاستیک و ته مانده های غذا، پوست مرکبات، میوه و نیز انواع شیشه ها و بطری های پلاستکی در دامن طبیعت، جنگل ها و کوهستان و در کنار سواحل و… مواجه شده اید.
اگرچه فعالان محیط زیست و سازمان های مردم نهاد، گام های بلندی در زمینه کاهش آسیب به طبیعت کشور برداشته اند اما این تلاش ها در برابر وسعت تخریب تاکنون تاثیر چندانی نداشته است. البته آسیب پذیرترین استان کشور از این حیث استان زیبای مازندران است.
به گونه ای که، بر اساس آمار منتشر شده میزان تولید زباله در سطح این استان هم اکنون روزانه سه هزار تن است و این رقم در نوروز به شش هزار تن می رسد. متاسفانه کلانشهرهایی که به دلیل داشتن جاذبه های گردشگری با انبوه گردشگران مواجه می شوند در کنار آثار مثبت گردشگری، دچار برخی پیامدهای ناگوار هم می شوند که به نظر می رسد این موضوع ناشی از فقدان فرهنگ در کشورمان باشد. از این رو، این موضوع ضرورت پرداختن به مباحث زیست محیطی در مدارس را بیش از پیش مطرح می کند.
چراکه، استفاده از هرگونه ابزار در جهت گسترش فرهنگ حفاظت از محیط زیست می تواند حال و نیز آینده بشری را تضمین کند. بدیهی است برای ایجاد چنین فضایی بیش از هر زمان نیاز به دانایی، قدرت، فرهنگ و توانایی است. بنابراین، توسعه پایدار و حفاظت از محیط زیست زمانی حاصل خواهد شد که محیط طبیعی و فرهنگ انسان با هم مرتبط باشند و در یک راستا حرکت کنند. در این زمینه توجه ویژه ای به آموزش و پرورش و خصوصا مدارس شده است.
به طوریکه یکی از کارکردهای اساسی نظام های آموزش و پرورش که به ویژه طی دو دهه اخیر متناسب با پیشرفت ها و تحولات روزافزون و مشکلات ناشی از آن اهمیت زیادی پیدا کرده، آموزش محیط زیست است. کارشناسان مربوطه معتقدند که آموزش های محیط زیستی، زمانی کارآمدتر جلوه می کند که به صورت زیربنایی از دوره آموزش ابتدایی آغاز شده و در فرهنگ و تربیت افراد نهادینه شود.