تاثیر میکروپلاستیک ها بر سلامتی انسان
درحالیکه تاثیر خوردن پلاستیک بر سلامتی انسان هنوز بهطور کامل درک نشده است. پژوهشهایی وجود دارد که نشان میدهد مصرف پلاستیک میتواند خطرناک باشد. مطالعات نشان میدهند که مواد شیمیایی که در جریان تولید پلاستیکها به آنها اضافه میشوند، میتوانند سیستم غدد درونریز و هورمونهای تنظیمکننده رشد انسان را دچار اختلال کنند.
مواد شیمیایی موجود در پلاستیکها با طیف وسیعی از مشکلات سلامتی ازقبیل سرطان، بیماریهای قلبی و رشد ضعیف جنین در ارتباط بودهاند. براساس تجزیهوتحلیل پژوهشگران دانشگاه هال بریتانیا، مصرف سطوح بالای میکروپلاستیک ممکن است موجب آسیب سلولی شود و التهاب و واکنشهای آلرژیک را در پی داشته باشد.
پژوهشگران ۱۷ مطالعه گذشته را بررسی کردند که به بررسی اثرات سمی میکروپلاستیکها بر سلولهای انسانی پرداخته بودند. در این تجزیهوتحلیل مقدار میکروپلاستیکی که در آزمایشهای آزمایشگاهی به سلولها آسیب میزند. با سطوحی که ازطریق آب آشامیدنی، غذاهای دریایی و نمک وارد بدن انسان میشود، مقایسه شد.
صفحهی اینستاگرام شرکت بوم پایش اصفهان
مطالعه مذکور نشان داد مقادیری میکروپلاستیکی که انسان مصرف میکند. نزدیک مقادیری است که میتواند موجب پاسخهای ایمنی ازجمله واکنشهای آلرژیک، آسیب به دیواره سلولی و استرس اکسیداتیو و حتی مرگ سلولی شود.
اوانجلوس دانوپولوس، نویسنده ارشد مطالعه و پژوهشگر دانشکده پزشکی هال یورک میگوید: «پژوهش ما نشان میدهد که میکروپلاستیکها را در سطحی معادل سطوحی که روی سلولها اثرات مضری دارد. مصرف میکنیم که در بسیاری از موارد آغازگری برای اثرات نامطلوب سلامتی است. میدانیم که میکروپلاستیکها میتوانند از سد سلولها عبور کنند و همچنین آنها را بشکنند. آنها همچنین میتوانند باعث استرس اکسیداتیو شوند که آغاز آسیب بافتی است.»
آلودگی میکروپلاستیکی گیاهان ریشه ای
بهنظر میرسد قطعات پلاستیکی بیشتر در ریشههای گیاهان جمع میشوند. این امر بهویژه درمورد سبزیجات ریشهای و غدهای مشکلساز است.
بهگفتهی دانوپولوس، دو تئوری درمورد این موضوع وجود دارد که میکروپلاستیکها چگونه موجب شکستن سلول میشوند. تئوری اول اینکه لبههای تیز آنها دیواره سلولی را میشکند. و تئوری دوم اینکه مواد شیمیایی موجود در میکروپلاستیکها میتواند به سلول آسیب بزند. مطالعه نشان داد که احتمال مرگ سلول براثر میکروپلاستیکهایی که شکل نامنظم داشتند، بالاتر بود. دانوپولوس میگوید: «چیزی که اکنون باید بدانیم، این است که چه تعداد میکروپلاستیک در بدن ما میماند و چه شکل و اندازهای توانایی عبور از سد سلولی را دارد.»
حتی بدون این پاسخها، دانوپولوس این سوال را مطرح میکند که آیا به مراقبت بیشتری نیاز است. تا اطمینان حاصل کنیم که میکروپلاستیکها وارد رنجیزه غذایی ما نمیشوند. او میگوید: «اگر بدانیم لجن فاصلاب به میکروپلاستیکها آلوده است و گیاهان توانایی جذب آنها از خاک را دارند، آیا باید از آن بهعنوان کود استفاده کنیم؟»
ممنوعیت استفاده از لجن فاضلاب در زمینهای کشاورزی
در کشور هلند، از سال ۱۹۹۵ استفاده از لجن در زمینهای کشاورزی ممنوع شده است. این کشور در ابتدا لجن را میسوزاند، اما پس از بروز مشکلاتی در کارخانه آمستردام که در آن لجن سوزانده میشد. صادرات آن را به بریتانیا آغاز کرد. لجن فاضلاب در بریتانیا به عنوان کود در زمینهای کشاورزی مورد استفاده قرار میگرفت.
سوئیس در سال ۲۰۰۳ به این دلیل که «لجن فاضلاب شامل طیف وسیعی از مواد مضر و ارگانیسمهای بیماریزا است که توسط صنعت و خانوارها تولید میشود»، استفاده لجن فاضلاب را بهعنوان کود ممنوع کرد.
مقامات محیط زیست ایالت مین ایالات متحده نیز در آوریل ۲۰۲۲ پس از اینکه سطوح بالایی از PFAS در زمینهای کشاورزی، محصولات زراعی و آب پیدا شد. این عمل را ممنوع اعلام کردند. سطوح بالای PFAS در خون کشاورزان نیز تشخیص داده شد. آلودگی گسترده موجب بسته شدن چندین مزرعه شد. طبق قانون جدید مین، ترکیب کردن لجن با سایر مواد آلی نیز ممنوع است.
ویلسون از دانشگاه کاردیف میگوید، ممنوعیت کامل استفاده از لجن فاضلاب بهعنوان کود بهترین راهحل نیست و میتواند کشاورزان را تشویق کند تا بیشتر از کودهای نیتروژن استفاده کنند که در تولید آنها از گاز طبیعی استفاده میشود.
بهگفتهی ویلسون، استفاده از لجن فاضلاب، بهجای تولید کودهایی که به سوختهای فسیلی نیاز دارند. روش کارآمدی برای استفاده از یک محصول جانبی است. مواد آلی موجود در لجن همچنین به بازگرداندن کربن به خاک کمک میکنند. آن را با مواد مغذی نظیر فسفر و نیتروژن غنی میکنند و به این ترتیب از تخریب خاک جلوگیری میکنند. ویلسون میگوید: «باید مقدار میکروپلاستیکها را در لجن فاضلاب اندازهگیری کنیم تا بتوانیم مشخص کنیم که در کجاها غلظت بالاتر است و مدیریت آن را آغاز کنیم.»
راه های ارتباطی با شرکت بوم پایش اصفهان
ویلسون پیشنهاد میکند که در مکانهایی با سطوح بالای میکروپلاستیک، لجن فاضلاب بهجای اینکه بهعنوان کود استفاده شود. میتواند برای تولید انرژی سوزانده شود. یک راه برای پیشگیری از آلودگی زمینهای کشاورزی این است که در تصفیهخانههای فاضلاب روغنها و چربیها را که دارای سطوح بالایی از میکروپلاستیکها هستند، جدا کنیم و بهجای ترکیب کردن با لجن، از آن بهعنوان سوخت زیستی استفاده کنیم.
برخی از کشورهای اروپایی، مانند ایتالیا و یونان، لجن فاضلاب را در زمین مدفون میکنند. اما در این حالت، خطر وارد شدن میکروپلاستیکها به محیط زیست و آلودهشدن ذخایر آب و زمینهای اطراف وجود دارد.
ویلسون و دانوپولوس میگویند برای تعیین مقدار میکروپلاستیکها در زمینهای کشاورزی و اثراتی که ممکن است بر محیط زیست و سلامتی انسان داشته باشند. به پژوهشهای بیشتری نیاز است. دانوپولوس میگوید: «میکروپلاستیکها در آستانه تبدیل شدن از نوعی آلودگی به نوعی آلاینده هستند. آلودگی چیزی است که در جایی پیدا میشود که نباید وجود داشته باشد. میکروپلاستیکها نباید در آب و خاک وجود داشته باشند. اگر ثابت کنیم که آنها اثرات منفی دارند، به آلاینده تبدیل میشوند و باید مقرراتی درجهت کنترل آنها وضع شود.»