اصول دوازدهگانه شیمی سبز چیست؟
شیمی سبز حاصل تلاشها و ایدههای مختلف در زمینههای اقتصادی اتم و کاتالیستها است که در دهه 1990 با افزایش توجه به مشکلات آلایندههای شیمیایی و کاهش منابع شکل گرفت. توسعه شیمی سبز در اروپا و آمریکا همراه با یک تغییر موضع در استراتژی حل مسائل محیط زیستی بود
پیشگیری:
جلوگیری از تولید پسماند بهتر از پاکسازی یا تصفیه آن بعد از تولید است.
اقتصاد اتم:
از روشهای سنتزی بمنظور دخیل کردن تمامی مواد مورد استفاده در فرآیند برای تولید فرآورده نهایی کمک گرفته شود. این امر در نهایت سبب تولید کمتر پسماند خواهد شد.
سنتز شیمیایی با خطرات کمتر:
روشهای سنتزی باید از تولید و استفاده از مواد سمی برای انسان یا محیط زیست، جلوگیری کنند.
طراحی مواد شیمیایی ایمن:
فرآوردههای شیمیایی باید به گونهای طراحی شوند که علاوه بر داشتن عملکرد مناسب، سمی نیز نباشند.
حلالها و مواد ایمن:
تا حد امکان، بهرهگیری از حلالها و ریجنتها و سایر مواد کمکی محدود شود. در صورت نیاز، از مواد غیر سمی استفاده شود.
طراحی به منظور بازده انرژی:
بهرهگیری از انرژی باید به حداقل برسد و در فرآیندها از دما و فشار محیط کمک گرفته شود.
استفاده از خوراک تجدیدپذیر:
هر زمان که امکانپذیر باشد، اولویت با بکارگیری خوراک تجدیدپذیر است.
کاهش مشتقات:
تولید مشتقات غیرضروری باید کاهش پیدا کند چراکه در این فرآیندها به ریجنتهای بیشتری نیاز است و همین امر موجب تولید بیشتر پسماند خواهد شد.
کاتالیزور:
بهرهگیری از ریجنتهای کاتالیستی با مقدار کم برای تکرار واکنش، نسبت به ریجنتهای استوکیومتری مصرفی در واکنش، برتری دارند.
طراحی به منظور تجزیه:
فرآوردههای شیمیایی باید به گونهای طراحی شوند که آلودگی محیط زیست را به همراه نداشته باشند و زمانی که کارکرد آنها به اتمام رسید باید به فرآوردههایی بیضرر تجزیه شوند.
صفحهی اینستاگرام شرکت بوم پایش اصفهان
رصد لحظهای جهت پیشگیری از آلودگی:
روشهای تحلیلی باید بمنظور بکارگیری و رصد لحظهای در فرآیند، قبل از تشکیل مواد خطرناک، توسعه پیدا کنند.
شیمی ایمن برای جلوگیری از اتفاقات تصادفی:
هر زمان که امکانپذیر باشد، باید از موادی در فرآیندها استفاده شود که ریسک خطراتی همچون انفجار، آتشسوزی و … کاهش پیدا کنند.